Rozdział 23

- Nie...

- Alice.. Błagam

- Nie - przerwałam mu - Chciałam tylko powiedzieć, że wyłączam telefon i... nie chcę z nikim rozmawiać.. Na pewno nie z nim. Nienawidzę go. - rozłączyłam się 

Mama nic nie mówiła tylko prowadziła. Ale ja jestem naiwna. Jak ktoś mógłby pokochać taką dziewczynę jak ja ? Życie nie może być takie piękne. Ale czemu on mi tego nie powiedział ?! Tego nie mogłam zrozumieć. Ja tak bardzo go kocham.. Mieliśmy razem mieszkać..

- Dojechaliśmy - powiedziałam mama - Taty nie ma w domu. Chodź kochanie

Wyszłyśmy z samochodu. Wzięłam moją walizkę i poszłam za mamą. Weszłyśmy do jakiegoś domu. Nawet go nie oglądnęłam tylko od razu usiadłam na kanapie. Mama usiadłam obok mnie i  przytuliła mnie.

- Mamo ja go kocham ! Tak strasznie go kocham ! - krzyczałam płacząc - Pokażę ci coś.

Wzięłam jakiegoś laptopa ze stołu. Szybko go włączyłam i weszłam na youtuba. Otworzyłam naszego covera "need u now" i podałam laptopa mamie. Wrzuciliśmy go w wieczór kiedy oglądałam prezenty. Wpatrywałam się w ekran cały czas płacząc. Ścisnęłam w ręce wisiorek od Harrego. Dlaczego ?! Dlaczego on mi go dał ?! Gdy go dostałam byłam taka szczęśliwa. A teraz co ?! Może to menadżer kupił te wisiorki i kazał mi go dać. Właśnie nagranie się skończyło. Mojej mamie napłynęły do oczu łzy.

- Kochanie.. To musi być jakaś pomyłka

- To nie jest pomyłka ! On mnie nigdy nie kochał. Jak mogłam być taka głupia i myśleć, że taki chłopak jak Harry Styles zakocha się w takiej zwykłej dziewczynie jak ja ?! - krzyczałam dalej ściskając wisiorek

- Kochanie... Nie jesteś zwykłą dziewczyną. Jesteś wspaniała ! - Mama przytuliła mnie

Dziękowałam jej, że jest teraz ze mną. Normalnie nie ma dla mnie czasu, ale teraz to co innego

- Mogę iść do pokoju ?

- Oczywiście

Mama zaprowadziła mnie do jakiegoś pokoju. Był bardzo ładny. Nawet nie otworzyłam torby tylko rzuciłam się na łóżko. Była dopiero szesnasta. Leżałam i płakałam, cały czas z wisiorkiem w ręce. Chciałam go zdjąć, ale nie potrafiłam. Jakoś po Jackobie nie czułam się tak. Teraz nie mam chęci na życie. Może powinnam z nim skończyć.. Ale Czemu ?! Czemu on tak zrobił ?! Kim była ta dziewczyna... Jakie znaczenie miały słowa Harrego, że nigdy mnie nie zrani ?! Żadne ! Nikt mnie nie zranił tak jak on ! Sprawił, że to on był całym moim życiem ! Kocham go jak nikogo i zrobiłabym dla niego wszystko.. ale on mnie nie kocha... Nie wiem ile jeszcze tak leżałam, ale w końcu usnęłam...

*Oczami Zayna*

Było mi żal i Alice i Harrego. Oby dwoje się kochali, ale zostali rozdzieleni. Najgorsza jest ta bezsilność, gdy nie masz co zrobić. Wróciłem do salonu. Siedzieli tam wszyscy oprócz Harrego. Odkąd wróciliśmy z lotniska siedzi w pokoju.

- I co z nią ?

- Co powiedziała ? - pytali się

- Nie mogę powiedzieć... Nie jest dobrze. Nie ma sensu do niej dzwonić - powiedziałam po czym poszedłem do Harrego

Zapukałem do drzwi. Słyszałem tylko jak Harry płakał. Wszedłem do pokoju, a on szybko  przetarł twarz. Siedział na łóżku i ściskał w ręce swój wisiorek. Usiadłem obok niego.

- Tak mi przykro.. Wiem jak się czujesz - powiedziałem

- Skąd masz to wiedzieć ?! Ty wiesz co ta dziewczyna zrobiła ?!

- Wiem.. Alice wróci za tydzień. Musimy przez ten czas spróbować zachowywać się normalnie. Spróbuj chociaż na jutrzejszym koncercie. Zachowuj się jak zawsze

- Postaram się... Zayn...

- Tak ?

- Bo... Wy z Alice spędzacie dużo czasu.. - mówił płacząc, nigdy go nie widziałem w takim stanie - I.. Czy ona mnie w ogóle kocha ?

- Kocha to za mało powiedziane. Ona nie widzi świata poza tobą..

Lekko się uśmiechnął. Wyszedłem z pokoju i zszedłem na dół. Poszedłem do ogrodu na huśtawkę...

*Oczami Alice*

Obudziłam się rano i nie mogłam zasnąć. Pewnie dlatego, że usnęłam bardzo wcześnie. Wzięłam laptopa i go włączyłam. Weszłam na pierwszy lepszy portal z najnowszymi informacjami o gwiazdach. Chciałam poszukać czy nie ma tam gdzieś Harrego z tą dziewczyną. Zjeżdażałam w dół. Nie było nic ciekawego aż nagle "Czy to koniec związku Harrego z Alice ?MAMY FILM ". Bez zastanowienia weszłam. Zaczęłam czytać. "Wczoraj na lotnisku w Londynie, został nagrany krótki filmik. Z niego wszystko wskazuje na to, że to koniec ich związku...". Zjechałam niżej. zastanawiałam się czy chcę oglądać ten filmik. Trwał tylko kilka sekund więc go otworzyłam. Zobaczyłam na lotnisku chłopaków.
- Co ja mam zrobić ?! Nie rozumiecie jak ja ją kocham ?! - krzyczał Harry
Odwrócił się i zobaczyłam, że jest cały zapłakany. Chłopcy podeszli i go przytulili. Na tym się skończył. Do oczu napłynęły mi łzy. Nie wiedziałam co o tym sądzić. Skąd miałam wiedzieć czy mówi o mnie czy o tej dziewczynie... Może Harry nic nie zrobił. Nie chciałam się na razie z nikim kontaktować. Muszę pomyśleć nad tym wszystkim. Podniosłam się i przebrałam. Co z tego, że była dopiero 6 rano ? Poszłam na spacer. Mama mieszka w centrum więc nic mi się nie stanie. Przekręciłam drzwi od mojego pokoju na klucz. Rodzice jak będą wychodzić do pracy pomyślą że śpią. Wyszłam... Szłam po uliczkach Paryża aż w końcu znalazłam się przed wieżą Eiffla. Położyłam się na trawie i oglądałam niebo. Po moich policzkach spływały pojedyncze łzy. Nagle obok mnie usiadła obok mnie jakaś dziewczyna. Była mniej więcej w moim wieku. Patrzyłam na nią zdziwiona. Nagle powiedziała coś. Niestety mówiła tak szybko, że praktycznie nic nie zrozumiałam.
- Przepraszam. Możesz powiedzieć to wolniej ? - zapytałam po francusku
- Co tutaj robisz ?
- Nie widać ? Leżę - powiedziałam chamskim głosem, wiem to nie było miłe, ale miałam wszystkich w dupie
- Co się stało ? - nie odpuszczała
- Nic...
Znowu się położyłam i wpatrywałam w niebo.
- Skądś cię znam... - patrzyła na mnie zastanawiając się, nie mogła sobie po prostu pójść ? - Tylko nie mogę sobie przypomnieć skąd
- Nie znasz mnie. Możesz mnie kojarzyć z One Direction - postanowiłam jej wszystko ułatwić
- O mój Boże ! To ty jesteś dziewczyną Harrego. Mogę zdjęcie ?
- To chyba Harry jest sławny a nie ja - nie wiem gdzie nagle zniknęła ta miła Alice
- Ale... Coś się stało ?
- Idź już
Dziewczyna odeszła. Miałam wyrzuty sumienia przez to co zrobiłam. Wstałam
- Poczekaj ! - krzyknęłam
Dziewczyna obróciła się, a ja do niej podbiegłam
- Tak ? - zapytała z nijakim wyrazem twarzy
- Przepraszam, zły dzień.
- Ok... Masz czas teraz ?
- Tak - nie wiedziałam o co jej chodzi
- To chodź... Jestem Renne
- Alice - starałam się uśmiechnąć - A ty co tu robisz i gdzie idziemy ?
- Idziemy do parku, a ja.. pokłóciłam się z matką. A ty ?
- Umiesz angielski ?
- Nie do końca
- To trudno. Będę mówić po francusku, ale ostrzegam, że mogę popełniać błędy - dziewczyna kiwnęła głową - A więc... Chodzi o to, że ja jestem.. właściwie byłam dziewczyną Harrego. - do oczu napłynęły mi łzy
- Jak to byłaś ? - zrobiła wielkie oczy
- On mnie nie kocha.. I chyba nigdy mnie nie kochał...
Dziewczyna chyba nie wiedziała co powiedzieć bo stała z otwarta buzią. Znalazłyśmy się w jakimś ładnym parku. Usiadłyśmy na ławce. Nagle zaczął dzwonić mój telefon. Miałam go wyłączyć, ale ostatecznie tego nie zrobiłam... Przecież muszę mieć kontakt z rodzicami. Wyjęłam go z kieszeni. Dzwonił nie znamy.
- Halo - odebrałam obojętnym głosem
- Hej - rozpoznałam, że to Lou, mówił szeptem - To ja. Błagam porozmawiaj ze mną.
- Louis.. Po co dzwonisz ? - w głębi serca cieszyłam się że mogę z nim porozmawiać
- Proszę. Porozmawiaj z Harrym. On jest nie do życia. Mamy od świtu ostateczną próbę, a on wszystkie słowa myli, co chwilę płacze i nie chce z nikim rozmawiać..- nie wiedziałam co powiedzieć, zatkało mnie, czemu tak się zachowywał
- Daj mi go - powiedziałam po jakimś czasie
- Jest ! - dalej mówił szeptem - Harry ! Chodź tu ! - teraz się wydarł
- Tak ? - miał przygnębiony głos
- Cześć Harry... - mówiłam płacząc
- Alice.. Wreszcie. Proszę porozmawiajmy - mówił szybko, jakby bał się, że zaraz się rozłączę
- Harry... Ale, nie mamy o czym. Chcę ci powiedzieć, że zostaje dłużej w Paryżu. Muszę wszystko przemyśleć.
- Ale Alice błagam cię... Ja tej dziewczyny nie znam - słyszałam że płacze - Nie mam pojęcia kim jest..
- Ja.. nie wiem. Muszę to przemyśleć. Nie dzwońcie do mnie. Jak będę gotowa zadzwonię. Pa
- Alice !
Rozłączyłam się. Nie wiedziałam co robić.
- Co ja mam robić ?! - krzyczałam po angielsku - Ja go tak strasznie kocham !
Dziewczyna popatrzyła na mnie ze współczuciem. Wstałam z ławki i zaczęłam biec przed siebie. Nie wiedziałam co zrobić. Biegłam tak kilka minuta, aż  w końcu się zatrzymałam. Stałam i nie mogłam złapać tchu.
- Czemu życie musi być takie skomplikowane ?! - teraz krzyczałam po polsku, bo nie chciałam żeby ktoś mnie zrozumiał
Poszłam do domu. Dochodziła 9. Rodziców już nie było. Usiadłam na łóżku i zaczęłam się zastanawiać. Kocham Harrego, ale nie wiem jakie jest jego uczucie do mnie. Nie chcę się z nim na razie widzieć mimo iż strasznie tęsknię. Nie będę mogła mu spojrzeć w oczy...

*Oczami Louisa*

Było mi strasznie przykro. Chociaż chciałem to nie mogłem pomóc najlepszemu przyjacielowi. Nie mogłem patrzeć na to jak chodzi przybity i smutny. Muszę przyznać, że na początku nawet byłem trochę zły na Alice. Nie dała nawet nic sobie wytłumaczyć. Gdy Harry z nią rozmawiał to na początku w jego oczach można było zobaczyć nawet iskierki nadziei, ale później to wszystko znikło. Powrócił do wcześniejszej miny. Za chwilę mieliśmy wychodzić na scenę. Podszedłem jeszcze do loczka.
- Harry... Wiem, że to nie jest łatwe, ale przynajmniej staraj zachowywać się normalnie
- Wiem.. Postaram się - łoo... nawet się lekko uśmiechnął
Wbiegliśmy na scenę.
- Witajcie ! - krzyknął Harry
Zaczęliśmy śpiewać. Zaśpiewaliśmy już kilka piosenek. Nie sądziłem, że będzie aż tak dobrze. Harry zachowywał się prawie normalnie. Teraz Liam zaczął śpiewać Moments. Patrzyłem na twarz loczka. Z jego twarzy nagle znikł uśmiech, a w oczach pojawiły się łzy. Podszedłem do niego bliżej
- Wszystko dobrze ? - zapytałem
- Nie.. Zaśpiewaj moją solówkę.. Nie mogę - przetarł twarz z łez i odwrócił się tyłem
Liam kończył śpiewać swoją zwrotkę. Ja zacząłem śpiewać solówkę Harrego. Wszyscy patrzyli na mnie zdezorientowani. Gdy skończyłem zobaczyłem, że Hazzy nie ma na scenie.
- Co jest ? - zapytałem Zayna podczas refrenu
- Robimy przerwę
Dośpiewaliśmy do końca piosenki.
- A teraz krótka przerwa ! - krzyknął Liam
Zbiegliśmy ze sceny i podbiegliśmy do loczka. Było widać, że płakał.
- Co się stało ? - zapytał Niall
- Ja.. Ja przepraszam.. Nie potrafiłem.. Od razu przypomniało mi się jak śpiewałem to z Alice..
Zayn mocno go przytulił. Wróciliśmy na scenę. Harry próbował zachowywać się normalnie, ale tym razem nie wychodziło mu tak dobrze. W końcu ostatnia piosenka czyli "What makes you beautiful". Było dobrze do czasu solówki Harrego. Stanęliśmy jak zawsze. Wpatrywałem się w niego. Śpiewał to taki smutny, a po chwili po jego twarzy spłynęła pojedyncza łza. Co z tego, że był koncert ? Przytuliłem go
- Larry ! - krzyczały wszystkie fanki
Zaczynało mnie to już denerwować. Umyśliły sobie Larrego i nie daję spokoju... Koncert się skończył. Pojechaliśmy do domu. Atmosfera była inna niż zwyczajnie. Siedzieliśmy w samochodzie i nikt nic nie mówił. Każdy się nad czymś intensywnie zastanawiał. Weszliśmy do góry. Loczek od razu pobiegł do swojego pokoju, a my usiedliśmy w salonie.
- Nie może tak być... - zaczął Niall
- Wiem... Musimy coś z tym zrobić. Nie mogę patrzeć jak on cierpi - powiedziałem smutny
- Może... Polecimy z nim do Paryża ?

___________________________________
20 KOMENTARZY = ROZDZIAŁ 24
Dziękuję za wszystkie komentarze. Nawet nie wiecie ile to dla mnie znaczy. Kocham was <3
Zapraszam do czytania mojego nowego bloga: http://i-think-i-wanna-marry-u.blogspot.com/